plaats-datum
body
Ik was een van de mensen die in september vluchtelingen verwelkomde bij het station in München. Ik zou vrijwilligster worden bij een opvangcentrum om kleding te sorteren en te helpen bij het uitdelen van eten. Alle vrijwilligers werd gevraagd om de vluchtelingen bij het station te verwelkomen. 
Kleding uitdelen: geen Boss of Nike Ik wou families met kinderen helpen, maar dat was niet zo eenvoudig, want er waren bijna uitsluitend jonge mannen. De weinige vrouwen - vier - waren met hun kinderen ondergebracht in een afgeschermde ruimte, waar alleen hun echtgenoten mochten komen. Ik zorgde er voor dat de ca. 200 mannen warme kleding kregen, dat lukte ook goed, hoewel we sommigen duidelijk moesten maken dat ze geen merken als Boss, Adidas of Nike zouden krijgen. We gaven hem 500 euro Een jonge Syriër, laten we hem Ali noemen, vroeg me om briefpapier om zijn familie te kunnen schrijven.. Hij zat vaak rustig in een hoek en deed niet mee aan de gebruikelijke vechtpartijen van de anderen. Op een dag vertelde hij onder tranen dat hij van zijn zus had gehoord dat zijn vader was gedood en dat zijn moeder en drie zusters naar Turkije waren gevlucht. Ik nodigde hem bij ons thuis uit en ook mijn man sloot hem direct in zijn hart. Mijn 15-jarige dochter was wat sceptisch, wat Ali er niet van weerhield om hoffelijk tegen haar te zijn. We besloten hem 500 euro te geven die hij aan zijn familie zou kunnen sturen. Dat zou het veiligste via Western Union kunnen gebeuren, zo zei Ali. Toen wij hem het geld gaven, huilde hij van geluk. In ons bijzijn belde hij zijn zuster om het te vertellen. Ze spraken Arabisch, en wij konden het niet verstaan. We merkten wel dat hij onze dochter lastigviel, maar gelukkig was zij hevig verliefd op haar vriendje en had geen belangstelling voor Ali. Ali beschouwde ons als zijn familieEen week later vertelde Ali ons dat zijn moeder een hartinfarct had gehad. De ziektekosten werden in Turkije niet betaald, dus hij vroeg ons opnieuw om 500 euro. Mijn man gaf hem dat en opnieuw huilde hij van vreugde. Zo ging het verder. Ali beschouwde ons inmiddels als zijn familie en kreeg van ons alles wat hij nodig had. Ik deed zijn was, hij douchte zich bij ons en sliep regelmatig op onze logeerkamer. Onze vluchteling kwam helemaal niet uit Syrië Onlangs ruimde ik zijn kamer op en vond daar zijn sporttas met kleren. Ik haalde de kleren uit zijn tas om te wassen. Toen zag ik in een zijvak zijn asielaanvraag en paspoort. Hij bleek een andere naam te hebben en kwam uit Eritrea. Wij confronteerden hem hier mee: hij had geen vader die gedood was of een moeder en zusters in Turkije. Maar Ali had geen berouw. Hij lachte en zei dat dit zijn kans was geweest. Hij had niets gestolen, we hadden hem alles vrijwillig gegeven. Zij enige pech was dat onze dochter niet op zijn avances was ingegaan. Als zij hem wel had willen hebben, zou alles hem hebben toebehoord.